Nasze prace - Poezja

Szalony taniec...

Proszę schwyć mnie, oszalejmy w pląsie tańca cudownego.
I zatraćmy się w szaleństwie, nie żałujmy już niczego.
Bo choć nam nie było dane, szczęścia razem posmakować,
to ten taniec, dziwny taniec, niech trwa do dnia ostatniego..

Poczuj w tańcu krew wzburzoną, która mózg twój wskroś zalewa..
Połóż rękę na mej szyi, co z ufnością jej ulega..
ściśnij mocno , tak do bólu, aż wytrysną me wspomnienia..
I w obrocie namiętności złóż na ustach swe marzenia..

Raz ostatni, raz szalony, dotknij dłonią mojej dłoni,
ściśnij mocno… wpij pazury… i ucałuj cień mej skóry..
niech wypowiem w rytm upiorny, to co usta tak skrywały,
bo się bały, bo nie śmiały… bo kochały… wariowały!

Słów bezgłośnych, znaków czasu , nawleczonych na żar nici,
Nie usłyszysz nigdy więcej, bo ugrzęzły w strachu wici,
trudno było tak wyrazić, co się w sercu tym tak kryło..
bo kochało i cierpiało, miłowało, uwielbiało...

Błagam, schwyć mnie raz ostatni, otul szalem kwiatów wiśni,
okręć w tańcu zwariowanym, niech poczuję uścisk liści,
które szyję oplatają z każdym krokiem coraz mocniej,
niech cudowny brak oddechu mnie otuli - jak Ty w wiosnę..

Wiosnę, która swą świeżością tak radośnie mnie kusiła..
Mocniej ściśnij, niech nie czuję tego bólu i cierpienia..
Już jesieni nie doczekam - znowu użyj swych podstępów,
Raz ostatni weź mą rękę, z twej miłości wyrwij więzów.